«جک کینسلر» از محققان ناسا و ناجی ایستگاه فضایی Skylab در سن 94 سالگی درگذشت.

به گزارش كلبه نجوم 2 به نقل از ایسنا ، «کینسلر» مدیر مرکز خدمات فنی در مرکز فضایی لیندون جانسون ناسا، ناجی ایستگاه فضایی 2.5 میلیارد دلاری آمریکا محسوب می‌شود.

ایستگاه فضایی Skylab در زمان پرتاب در سال 1973 میلادی، سپر حرارتی خود را از دست داد و به همین علت برنامه ارسال خدمه ایستگاه به تأخیر افتاد.

اغلب راه‌حل‌های ارائه شده توسط محققان ناسا شامل پیاده‌روی خطرناک فضایی بود، اما «کینسلر» طرحی را پیشنهاد کرد که امکان ترمیم بخش صدمه دیده از داخل ایستگاه را فراهم می‌کرد.

در این طرح چتر بزرگی ساخته شده که در مکان صدمه دیده سپر حرارتی قرار می‌گرفت.

ناسا در مدت شش روز، نمونه دقیقی از طرح «کینسلر» طراحی و به فضا ارسال کرد که امکان اقامت 28 روزه فضانوردان در ایستگاه و مأموریت‌های بعدی را فراهم کرد.

«کینسلر» همچنین طراح شش پرچم و پلاکی بود که توسط فضانوردان آمریکایی بر روی ماه نصب شد.

ایستگاه فضایی Skylab در 14 مه سال 1973 میلادی توسط موشک Saturn V به فضا پرتاب شد؛ نخستین ایستگاه فضایی پیش از ایستگاه‌های فضایی «میر» و ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS) برای اقامت طولانی مدت فضانوردان در مدار زمین طراحی شده بود.

در طی سال‌های 1973 و 1974 میلادی، این ایستگاه میزبان سه مأموریت سرنشین‌دار بود که طی آن سه گروه از فضانوردان بمدت 28، 59 و 84 روز در مدار زمین به انجام تحقیقات پرداختند.

بر اساس شواهد جدید جمع‌آوری‌شده توسط فضاپیمای «مسنجر» ناسا در عطارد، شعاع این سیاره طی چهار میلیارد سال حدود هفت کیلومتر و بسیار بیشتر از آنچه تصور می‌شد، کاهش یافته است.

به گزارش  كلبه نجوم 2 به نقل از ایسنا ، این یافته‌ها معماهای کنونی پیرامون تکامل سیاره عطارد را حل می‌کند.

تصاویر پیشین از ویژگی‌های سطحی عطارد نشان داده بود علی‌رغم خنک‌شدن طی تمامی عمرش، این سیاره صخره‌ای تقریبا فشرده نشده است؛ اما مدلسازی شکل‌گیری و پیرشدن عطارد نمی‌توانست این یافته‌ها را توضیح دهد.

هم‌اکنون «پاول کی. بایرن» و «کریستین کلیمزاک» از «موسسه کارنگی» واشنگتن و همکارانش از تصاویر دقیق مسنجر و داده‌های توپوگرافی برای تولید نقشه جامع ویژگی‌های زمین‌ساختی عطارد استفاده کردند. این نقشه نشان می‌دهد عطارد به طور قابل‌توجهی هنگام خنک‌شدنش کوچک شده است.

محققان تخمین زده‌اند شعاع این سیاره ممکن است بین 4.6 و هفت کیلومتر کاهش یافته باشد.

جزئیات این مطالعه در مجله Nature Geoscience منتشر شده است.

کسی که به رغم اطلاع از این خطرات به سفر مریخ برود و جان خود را از دست بدهد روز قیامت با مجازاتی روبرو خواهد شد که در شرع اسلام برای خودکشی در نظر گرفته شده است.

           

به گزارش كلبه نجوم 2 به نقل از جام نيوز کمیته فقهی اداره امور اسلامی دولت ابوظبی با صدور فتوایی سفر بدون بازگشت مسلمانان به کره مریخ را حرام اعلام کرده است. این فقها می‌گویند که "محکمه الهی" در مریخ هم عمل می‌کند.فتوای فقهای ابوظبی می‌گوید که سفر به مریخ متضمن "خطری واقعی برای زندگی" است.

به نوشته روزنامه خلیج تایمز، در فتوای صادره آمده است: «این امکان وجود دارد که مسافر مریخ آنجا جان سالم به در نبرد.»

فقهای ابوظبی در فتوای خود گفته‌اند کسی که به رغم اطلاع از این خطرات به سفر مریخ برود و جان خود را از دست بدهد روز قیامت با مجازاتی روبرو خواهد شد که در شرع اسلام برای خودکشی در نظر گرفته شده است.

فاروق حماده، رئیس کمیته فقهی دایره اسلامی ابوظبی در توضیح مضمون فتوا، حفاظت از جان انسان‌ها در برابر خطرات را پیام و رسالت همه ادیان دانسته است. او در این رابطه به آیه ۲۹ از سوره ۴ قران اشاره کرده است که می‌گوید: «خودتان را نكشيد زيرا خدا همواره با شما مهربان است».

پیش‌زمینه صدور فتوای فقهای ابوظبی به طرح "Mars One" برمی‌گردد که به موجب آن یک شرکت هلندی قصد دارد تا سال ۲۰۲۳ اولین گروه‌ توریست‌های مریخ را روانه این کره کند. بنا به گزارش خلیج تایم، در میان هزاران نفری که به عنوان مسافر این طرح ثبت‌نام کرده‌اند دست‌کم نام ۵۰۰ شهروند سعودی یا سایر کشورهای عرب خلیج فارس دیده می‌شود.

کمیته فقهی ابوظبی در ادامه فتوای خود نوشته است که رفتن به مریخ و اقامت در این کره به هیچ‌وجه به معنای رهایی از "محکمه الهی" نیست و این محکمه حتی شامل حال اتم‌ها هم می‌شود: « حتی یک اتم هم از حوزه نظارت و تاثیرخالق بیرون نیست».

ستاره‌شناسان سازمان فضایی اروپا برای اولین بار موفق به ثبت یک تاثیر رنگین‌کمانی در سیاره‌ای دیگر شده‌اند.

                        

به گزارش كلبه نجوم 2به نقل از ايسنا به گفته محققان، این «هاله» در زمین از بازتاب نور خورشید بر روی قطرات آب ناشی می‌شود.

اما در سیاره زحل این اثر توسط جوی ایجاد شده که تصور می‌شود دارای قطرات غنی از اسید سولفوریک است.

رنگین‌کمانها و هاله‌ها زمانی روی می‌دهند که نور خورشید بر قطرات ابر که در زمین همان ذرات آب هستند، می‌تابد.

در حالیکه رنگین‌کمان در آسمان یک قوس نواری باریک ایجاد می‌کند، هاله‌ها اغلب بسیار کوچک بوده و شامل مجموعه‌ای از حلقه‌های متحد المرکز بر محور یک هسته درخشان هستند.

هاله تنها زمانی که مشاهده‌گر بطور مستقیم بین خورشید و ذرات ابر بازتاب‌کننده نور خورشید قرار دارد، دیده می‌شود.

روی زمین، این تاثیر بیشتر در هواپیماها و اطراف سایه هواپیما بر روی ابرهای زیرین آن یا اطراف سایه کوهنوردان در بالای قله‌های مه‌آلود کوهها قابل مشاهده است.

یک هاله نیازمند دو ویژگی است: ذرات ابر باید کروی باشند که از این رو به احتمال زیادی قطرات مایع هستند و دوم اینکه، اندازه آنها بسیار شبیه هم است.

تصور می‌شود که جو سیاره زحل شامل ذرات غنی از اسید سولفوریک باشد.

دانشمندان با تصویربرداری از ابرهایی که خورشید بطور مستقیم از پشت فضاپیمای ونوس اکسپرس بر آنها می‌تابد، توانستند یک هاله را برای تعیین اهمیت ویژگیهای قطرات ابرها مشاهده کنند.

هاله ثبت شده در این تصویر، در ژوئیه 2011 بر روی ابرهای سیاره زحل در ارتفاع 70 کیلومتری سطح مشاهده شد.

این پدیده از چشم‌اندازه فضاپیمای ونوس اکسپرس که در فاصله 6000 کیلومتری سیاره زحل قرار داشت، از وسعتی حدود 1200 کیلومتر برخوردار بود.

بر اساس مشاهدات انجام شده، اندازه ذرات ابر 1.2 میکرومتر برآورد شده که یک پنجم عرض موی انسان است.

این حقیقت که وسعت هاله زحل 1200 کیلومتر بوده، بدین معنی است که ذرات در نوک ابرها حداقل از این مقیاس یکنواخت برخوردارند.

تغییرات درخشش حلقه‌های هاله مشاهده شده در زحل از آنچه از ابرهای ترکیب اسید سوفلوریک و آب انتظار می‌رود، متفاوت بوده که نشانگر احتمال وجود مواد شیمایی دیگر است.

یک نظریه این است که این دلیل بر اثر «جاذب فرابنفش» باشد که یک ترکیب ناشناخته جوی مسئول لکه‌های مرموز تاریک در ابرهای بالای زحل در طول‌موجهای فرابنفش محسوب می‌شود.

چین با هدف خدمت‌رسانی به آزمایشگاه فضایی تیانگونگ-2 تا دو سال آینده یک کپسول باری جدید را راهی فضا خواهد کرد.

به گزارش كلبه نجوم 2 به نقل از ایسنا، سیستم حمل و نقل بار به فضا از جمله فناوری‌های کلیدی برای ایجاد ایستگاه فضایی مستقل چین در مدار زمین محسوب می‌شود.

تیانگونگ-1 به عنوان نخستین ماژول آزمایشگاه فضایی چین در سپتامبر 2011 به فضا پرتاب شد و این کشور قصد دارد تا سال 2015 آزمایشگاه مداری تیانگونگ-2 را به بهره‌برداری برساند.

به گفته «ژو جیانپینگ» طراح ارشد برنامه فضایی سرنشین‌دار چین، کپسول باری تیانژو (Tianzhou) سال 2016 به وسیله موشک لانگ مارچ-7 به فضا پرتاب خواهد شد.

از کپسول باری تیانژو برای خدمت رسانی و تأمین محموله‌های مورد نیاز فضانوردان مستقر در آزمایشگاه مداری تیانگونگ-2 استفاده خواهد شد.

مطالعات صورت گرفته توسط محققان استرالیایی نشان می‌دهد، میزان سرعت چرخش در کنار جرم آن، دو عامل تأثیرگذار بر اندازه و شکل کهکشان‌های مارپیچی هستند.

به گزارش كلبه نجوم 2 به نقل از ایسنا، گروهی از اخترشناسان به سرپرستی مرکز بین‌المللی تحقیقات نجوم رادیویی (ICRAR) در پرت استرالیا دریافته‌اند که‌ سرعت چرخش، عامل تعیین کننده اندازه و شکل کهکشان‌های مارپچی است.

کهکشان‌های مارپیچی دارای سرعت چرخش بالا، تخت و نازک هستند، درحالیکه کهکشان‌های با اندازه مشابه که سرعت چرخش کندتری دارند، ضخیم‌تر دیده می‌شوند.

در این تحقیق 16 کهکشان در فاصله بین 10 تا 50 میلیون سال نوری از زمین با استفاده از داده‌های مطالعه THINGS مورد ارزیابی قرار گرفتند.

به گفته پروفسور «دانیل اوبرشاکوو» از دانشگاه استرالیای غربی، این مطالعه نشان می دهد که سرعت چرخش، کلید تغییر شکل ظاهری کهکشان‌های مارپیچی است و بر این اساس، برخی کهکشان‌ها، دیسک‌های مسطح از ستارگان و برخی دیگر کروی شکل هستند.

شکل کهکشان‌های مارپیچی بوسیله دو عامل سرعت چرخش و جرم آنها تعیین می‌شوند؛ بطور مثال کهکشان راه شیری یک دیسک مسطح با تورم نسبتا کوچک است.

نتایج این مطالعه در مجله Astrophysical منتشر شده است.

محققان ناسا با استفاده از فضاپیمای NEOWISE دنباله‌دار جدیدی را در فاصله 230 میلیون کیلومتری زمین شناسایی کردند.

به گزارش كلبه نجوم2 به نقل از ایسنا، فضاپیمای WISE که سال 2011 پس از تکمیل مأموریت اولیه خاموش شده بود، در سپتامبر 2013 (شهریور 92) بار دیگر فعال شده و مأموریت خود را با نام جدید کاوشگر نقشه بردار فروسرخ میدان وسیع اجرام نزدیک به زمین (NEOWISE) آغاز کرد.

بر اساس اعلام آزمایشگاه پیشرانه جت (JPL) ناسا، کاوشگر NEOWISE به تازگی موفق به کشف یک دنباله‌دار جدید در فاصله 230 میلیون کیلومتری از زمین شده است.

دنباله‌دار جدید بطور رسمی «(C/2014C3(NEOWISE» نامگذاری شده و طول دنباله آن 40 هزار کیلومتر است.

دنباله‌دار C/2014C3 در یک مدار پس‌رونده قرار دارد، یعنی در خلاف جهت زمین و دیگر سیارت در حال چرخش در اطراف خورشید است.

با توجه به فاصله بیش از 1.3 واحد نجومی (AU)، این دنباله‌دار در گروه اجرام نزدیک به زمین (NEOs) جای نمی‌گیرد.

نتایج کشف دنباله‌دار C/2014C3 توسط مرکز ماینور پلنت (MPC) در کمبریج در ایالت ماساچوست تأیید شده است.

سامانه کپلر ناسا در آخرین ماموریت خود کشف 715 سیاره جدید را اعلام کرد.

به گزارش كلبه نجوم2 به نقل از ایسنا، این جهان‌ها حول 315 ستاره مدارگردی و سیستم‌های چندسیاره‌ای شبیه به منظومه شمسی را آشکارسازی می‌کنند. حدود 95 درصد از این سیاره‌ها کوچک‌تر از نپتونی هستند که تقریبا چهار برابر زمین است. این کشف تعداد سیارات کوچک شبیه به زمین را به بیش از سیارات فراخورشیدی افزایش می‌دهد.

از زمان کشف نخستین سیارات در خارج از منظومه شمسی تقریبا دو دهه می‌گذرد و هم‌اکنون دانشمندان تکنیکی آماری را در اختیار دارند که می‌توان به بسیاری از سیارات، درست زمانی که در سیستم‌های میزبان بیش از یک سیاره در اطراف ستاره همسان کشف می‌شوند، اعمال شود.

کپلر هم‌اکنون در حال مشاهده 150 هزار ستاره است که چند هزار مورد از آن‌ها نامزد میزبانی سیارات هستند. این فضاپیما همچنین صدها ستاره را رصد کرده که کاندیدای میزبانی سیارات چندگانه‌اند.

سیستم‌های چند سیاره‌ای کشف شده در آخرین ماموریت فضاپیمای ناسا، زمین‌های باروری برای مطالعه سیارات منفرد و پیکربندی محله‌های سیاره‌ای هستند و این موضوع سرنخ‌هایی را برای شکل‌گیری سیارات در اختیار می‌گذارد. چهار مورد از این سیارات جدید کمتر از 2.5 برابر اندازه زمین هستند و در ناحیه قابل زیست ستاره‌ میزبانشان قرار دارند. این ناحیه فاصله‌ از ستاره‌ میزبانی است که در آن، دمای سطح یک سیاره مدارگرد برای وجود آب مایع مناسب است.

رصدخانه دینامیک خورشیدی (SDO) ناسا یکی از بزرگترین جرقه‌های خورشیدی چند سال‌ اخیر در کلاس X را رصد کرد.

به گزارش كلبه نجوم2   به نقل از ایسنا ، بزرگترین جرقه خورشیدی سال 2014 در کلاس X4.9 در منطقه موسوم به AR1990 در ساعت 00:49 به وقت گرینویچ (04:19 به وقت تهران) روز سه‌شنبه 25 فوریه (ششم اسفند) توسط رصدخانه دینامیک خورشیدی (SDO) رصد شد.

حجم عظیمی از پلاسما موسوم به خروج جرم از تاج خورشیدی (CME) در زمان جرقه خورشیدی به فضا پرتاب می‌شود.

جرقه خورشیدی کلاس X قویترین نوع توفان‌های خورشیدی محسوب می‌شود که باعث بروز اختلال شدید در عملکرد ماهواره‌ها، سیستم‌های موقعیت‌یاب جهانی (GPS)، شبکه‌های برق و پرواز هواپیماها می‌شود.

محققان اعلام کرده‌اند، باتوجه به اینکه جهت منطقه خورشیدی AR1990 کاملا به سمت زمین نبوده است، سیاره ما تحت تأثیر فعالیت شدید آب و هوایی فضا ناشی از این جرقه عظیم قرار نخواهد گرفت؛ البته این منطقه طی هفته آینده با چرخش کامل، در نمای مستقیم به زمین قرار خواهد گرفت.

تابش رادیویی از این امواج شوک در لبه تاج خورشیدی سرعتی در حدود دو هزار کیلومتر در ثانیه دارد که اگر به زمین برسند، خسارات شدیدی را در پی خواهند داشت.

در تاریخ 28 ژانویه (هشتم بهمن) نیز یک منطقه فعال مغناطیسی خورشید توسط ماهواره IRIS‌ مورد بررسی قرار گرفت تا رفتار مواد خورشیدی تحت تأثیر نیروهای مغناطیسی شدید ارزیابی شود.

جرقه خورشیدی در کلاس M یا متوسط در این منطقه رصد شد که دومین کلاس پرقدرت جرقه‌های خورشیدی پس از کلاس X محسوب می‌شود؛ این جرقه بسیار پرقدرت، اشعه‌ایکس و نور شدید را به فضا پرتاب کرد که در تصاویر ماهواره IRIS‌ ثبت شده‌اند.

خورشید در حال حاضر در فاز فعال از چرخه 11 ساله خورشیدی موسوم به چرخه خورشیدی 24 قرار دارد.

محققان یک نقشه گرافیکی طراحی کرده‌اند که با استفاده از خط تلاقی طول و عرض جغرافیایی، امکان تعیین سرعت چرخش هر منطقه حول محور زمین را فراهم می‌کند.

به گزارش كلبه نجوم 2 به نقل از ایسنا، سرعت چرخش هر منطقه حول محور زمین معمولا بین 0 تا 1689 کیلومتر در ساعت متغیر است؛ بطور مثال کشوری نزدیک به خط استوا با سرعت 40 هزار کیلومتر در روز و انگلیس با سرعت 965 کیلومتر در ساعت حول محور زمین در حال چرخش است.

برای تعیین سرعت، فاصله هر نقطه بر 23 ساعت و 56 دقیقه و چهار ثانیه تقسیم می‌شود تا عدد 1689 کیلومتر در ساعت بدست ‌آید.

سپس بوسیله ضرب سرعت در خط استوا توسط کسینوس عرض جغرافیایی در هر نقطه، سرعت با توجه به چرخش محاسبه می‌شود.

تغییرات در سرعت چرخش حول محور زمین به ارتفاع هر منطقه بستگی دارد، اما این اثر در تعیین سرعت چرخش تقریبا جزئی است.

تحقیقات گروهی از متخصصان بین‌المللی نشان می‌دهد، پروژه آسانسور فضایی طی چند دهه آینده قابل انجام بوده و یک مسیر ایمن، نسبتا ارزان و آسان برای رسیدن به مدار زمین محسوب می‌شود.

به گزارش كلبه نجوم 2 به نقل از ایسنا ، «کنستانتین تسیولکوفسکی» پیشگام فضایی روسیه در سال 1895 از امکان ساخت برج آزاد که از سطح زمین تا ارتفاع 35 هزار کیلومتری مدار زمین‌ایست‌ور (geostationary orbit) حرکت می‌کند، خبر داده بود.

گروهی از متخصصان تحت نظارت آکادمی بین‌المللی فضانوردی (IAA) به تازگی مطالعه‌ای را با هدف بررسی امکانپذیر بودن پروژه آسانسور فضایی انجام دادند.

آسانسور فضایی یک زیرساخت عظیم است که بر روی زمین احداث شده و تا ارتفاع 100 هزار کیلومتری در مدار زمین صعود می‌کند.

نتایج بدست آمده نشان می‌دهد، این پروژه با در نظر گرفتن خطرات فناورانه مختلف امکانپذیر بوده و زیرساخت آن نیازمند مشارکت بین‌المللی است.

انتقال محموله و همینطور مسافران به مدار زمین با استفاده از وسیله نقلیه الکتریکی موسوم به بالارونده (climber) انجام خواهد شد که با سرعتی معادل قطارهای تندرو به بالا و پایین حرکت می‌کنند.

«پیتر سوآن» سرپرست تیم تحقیقاتی معتقد است: احتمالا تا 10 سال آینده مطالعه‌ دیگری انجام خواهد شد که از فراهم شدن فناوری‌های پیشرفته برای آغاز مراحل ساخت نخستین آسانسور فضایی حکایت دارد.

پیش‌بینی می‌شود که پروژه آسانسور فضایی تا سال 2050 یا 2100 به بهره‌برداری برسد.