مطالعه جدید با استفاده از نوعی ابزار ویژه بهترین دیدگاه در خصوص میدان‌های مغناطیسی موجود در قلب انفجارهای اشعه گاما را ارائه داده است.

به گزارش كلبه نجوم 2  به نقل از ايسنا انفجارهای گاما، پرانرژی‌ترین انفجارهای کیهان لقب گرفته‌اند.

یک تیم بین‌المللی با حضور منجمانی از بریتانیا، اسلوونی و ایتالیا زیرساخت یک جت دارای سرعت بالای انفجار را مشاهده کردند.

انفجارهای اشعه گاما درخشان‌ترین انفجارهای کیهان هستند و تصور می‌شود بسیاری از این رخدادها زمانی صورت می‌گیرند که سوخت هسته‌یی هسته‌ یک ستاره عظیم تمام می‌شود، ستاره زیر وزن خود نابود می‌شود و سیاهچاله‌ای را شکل می‌دهد.

این سیاهچاله سپس جت‌هایی از ذرات را ساطع می‌کند که تمامی راه ستاره‌ در حال واژگونی را حفاری کرده و تقریبا با سرعت نور به درون فضا فوران می‌کنند.

در هشتم مارس سال 2012، ماهواره «سویفت» ناسا پالس‌ 100 ثانیه‌ای از اشعه‌های گاما را از منبع صورفلکی Ursa Minor شناسایی کرد.

این فضاپیما فورا مکان انفجار این اشعه گامای موسوم به GRB 120308A را برای رصدخانه‌های سراسر جهان مخابره کرد.

بزرگ‌ترین تلسکوپ نوری رباتیک کاملا خودکار که تلسکوپ دومتری «لیورپول» است و در رصدخانه‌ای واقع در جزایر قناری قرار دارد، به این عمل سویفت به طور خودکار واکنش نشان داد.

کارول موندل که رهبری تیم انفجار اشعه گاما در موسسه تحقیقاتی نجوم در دانشگاه جان مورز لیورپول بریتانیا را بر عهده دارد، گفت: فقط چهار دقیقه پس از این که این تلسکوپ تکانه سویفت را دریافت کرد، پس‌جرقه مرئی انفجار را شناسایی و شروع به انجام هزاران اندازه‌گیری کرد.

این تلسکوپ مجهز به ابزاری به نام RINGO2 است که برای بررسی میدان‌های مغناطیسی و با هدف تمرکز بر جت‌های انفجارهای اشعه گاما ساخته است. این ابزار با فیلتر قطبی‌کننده چرخان و یک دوربین فوق‌سریع جفت شد.

انرژی زمانی در عرض منشور و از امواج رادیویی گرفته تا اشعه‌های گاما، ساطع می‌شود که یک جت به درون محیطش‌ حرکت کرده و سرعت آن شروع به کندشدن کند.

این موضوع به شکل‌گیری یک موج شوک متحرک به سمت بیرون، منجر می‌شود. همزمان یک موج شوک معکوس به درون پسماندهای جت می‌رود و انتشار درخشانی را تولید می‌کند.

مشاهدات پیشین پس‌جرقه‌های نوری، قطبش‌هایی را در حدود 10 درصد نشان داده بودند اما هیچ اطلاعاتی را در مورد چگونگی تغییر این ارزش طی زمان در اختیار نگذاشته بودند و نمی‌توان از آن‌ها برای آزمایش مدل‌های جت رقیب استفاده کرد.

هدف‌گیری سریع تلسکوپ لیورپول تیم علمی را قادر به گیراندازی این انفجار اشعه گاما درست چهار دقیقه پس از انفجار اولیه کرد.

طی 100دقیقه بعدی، RINGO2 پنج هزار و 600 تصویر را از پس‌جرقه‌های انفجار جمع‌آوری کرد، در حالی که ویژگی‌های میدان‌های مغناطیسی هنوز در درون نور گیرانداخته‌شده آن‌ کدبندی شده بودند.

مشاهدات نشان می‌دهد پس‌جرقه اولیه حدود 28 درصد قطبی شد و این بالاترین ارزشی است که تاکنون برای یک انفجار ثبت شده است. این قطبش به کندی به 16 درصد کاهش یافت، در حالی که زاویه نور قطبی یکسان باقی ماند.

این امر حضور یک میدان مغناطیسی سازمان‌بندی‌شده در مقیاس بزرگ مرتبط با سیاهچاله و نه یک میدان مغناطیسی بی‌نظم که توسط بی‌ثباتی‌های موجود در درون خود جت تولید می‌شود را نشان می‌دهد.

جزئیات این مطالعه در Nature منتشر شد.

اسا با استفاده از یک مدل ریاضیاتی، نقشه‌ای از بادهای سراسر زمین را ارائه داده است.در این نقشه بادهای سطحی و بادهایی که انسان‌ها حس می‌کنند، به رنگ سفید نشان داده شده است.

    

به گزارش  كلبه نجوم 2  به نقل از ايسنا دانشمندان با استفاده از این مدل که نمایش‌دهنده حرکت بادها و دیگر پدیده‌های جوی بر روی زمین از ماه مه 2005 تا مه 2007 بوده، شبیه‌سازی کاملی را ارائه کرده‌اند.

به گفته بیل پونام، یکی از خالقان مدل مزبور، ایده وی و همکارانش ارائه نسخه‌ای با تفکیک‌پذیری بالا از آنچه جو در هر زمانی ممکن است به نظر برسد، بوده است.

در این نقشه بادهای سطحی و بادهایی که انسان‌ها حس می‌کنند، به رنگ سفید نشان داده شده است.

دایره‌های سفید و روشن بر فراز اقیانوس اطلس و دریای چین، گردبادها هستند. همزمان، خطوط رنگی نشان‌دهنده بادهای سطح بالاتر در ارتفاعی حدود 10 کیلومتری بالای سطح دریاست.

رنگ‌های بادهای سطوح بالاتر، نشان‌دهنده سرعت آنها هستند که طیفی از صفر تا 175 متر در ثانیه را نشان می‌دهند؛ در این میان، بادهای قرمزرنگ از بالاترین سرعت برخوردارند.

ماهواره‌های ناسا مقادیر کافی از داده‌های دنیای واقعی در خصوص بادها و دیگر پدیده‌های جوی کره زمین را جمع‌آوری می‌کنند.

این داده‌ها روزی چهار بار در مدلی موسوم به «مدل سیستم مشاهده زمین گودارد» (GEOS-5) قرار داده می‌شود.

محاسبات اضافی سپس به پرکردن باریکه‌های زمین که ماهواره‌ها آن‌ها را پوشش نمی‌دهند، کمک می‌کند.

مدل GEOS-5 همچنین دماهای سطحی بر روی زمین و حرکت غبار، بارش‌ها، شوری دریا، کربن و سولفات‌ها را در سراسر زمین مدلسازی می‌کند.

اخترشناسان موفق به شناسایی سیستم سه‌گانه کهکشانی پنهان در ابرهای گردوغبار در فاصله 13 میلیارد سال نوری با زمین شده‌اند که حقایق تازه‌یی در خصوص آغاز جهان در اختیار محققان قرار می‌دهد.

                 

به گزارش  كلبه نجوم 2  به نقل از ايسنا این سیستم کهکشانی نادر نخستین بار در سال 2009 میلادی کشف شد، اما محققان تصور می‌کردند که این جرم در حقیقت یک توپ عظیم از گازهای یونیزه شده داغ است.

اخترشناسان در دور جدید تحقیقات با استفاده از تلسکوپ فضایی هابل و آرایه زیر میلیمتری/ میلیمتری آتاکاما (ALMA)، این جرم کیهانی را مورد بررسی دقیق قرار دادند.

در سیگنالهای دریافتی بوسیله ALMA نشانه‌های کربن دیده نشد و محققان به این نتیجه رسیدند که این سیستم کهکشانی ترکیبی از هلیوم و هیدروژن است که هر دو در زمان انفجار بزرگ (Big Bang) ایجاد شده‌اند.

آنچه این سیستم را برای اخترشناسان قابل توجه کرده است، احتمال ادغام کهکشان‌های سه‌گانه و شکل‌دهی چیزی شبیه کهکشان راه‌شیری است.

«ریچارد الیس» از اخترشناسان موسسه فناوری کالیفرنیا تاکید می کند: این سیستم سه‌گانه کهکشانی در زمانی شکل گرفته که از عمر جهان تنها 800 میلیون سال گذشته بود؛ در اینصورت می‌توان به اطلاعات مهمی در خصوص نخستین مراحل شکل‌گیری کهکشان در دوره‌یی موسوم به Cosmic Dawn که جهان غرق در نور ستارگان بود، دست پیدا کرد.

در تصویر این سیستم کهکشانی، داده‌های مادون‌قرمز تلسکوپ فضایی اسپریتزر ناسا به رنگ قرمز، داده‌های مرئی تلسکوپ فضایی هابل ناسا به رنگ سبز و داده‌های فرابنفش تلسکوپ سوباروی ژاپن در مونا‌کیای هاوایی به رنگ آبی دیده می شود.